نهج البلاغه_حکمت ۳۷۹

ای فرزند آدم، رزق و روزی دو گونه است: روزی ای که تو آن را می جویی و روزی ای که آن تو را می جوید، که اگر به سراغش نروی به سوی تو آید. پس، اندوه فردای خود را بر اندوه امروزت اضافه نکن که اندوه هر روز با آنچه در آن است، برای تو کافی است. پس، اگر از عمر تو یک روز دیگر باقی باشد، خداوند متعال در هر صبحگاه آنچه را که قسمت تو کرده است، خواهد داد و اگر آن روز از عمر تو نیست، پس تو را با اندوه آن چه کار است؟ که هرگز جوینده ای در گرفتن سهم روزی تو بر تو پیشی نخواهد