سردیِ پاییز را که پشتِ سر گذاشتیم، از کوچه های زمستان که عبور کردیم، بهار را که دیدیم، جوانه ها را که تنگ در آغوش فشردیم؛ به پشتِ سر نگاهی خواهیم انداخت، به جای پاهایمان در صعب العبورترین مسیرها، به موانع و دیوارها و بن بست هایی که با اضطراب فرو ریختیم و به جای زخم های عمیقی که دیگر خوب شده اند. روزی در آستانهٔ طلوع خواهیم ایستاد و به شب های سیاهِ پشت سرمان زل خواهیم زد. شب های غمگینی که تصور می کردیم، صبح نمی شوند! تمامِ یخ های بی مهری با آفتابِ امید
ای فرزند آدم، رزق و روزی دو گونه است: روزی ای که تو آن را می جویی و روزی ای که آن تو را می جوید، که اگر به سراغش نروی به سوی تو آید. پس، اندوه فردای خود را بر اندوه امروزت اضافه نکن که اندوه هر روز با آنچه در آن است، برای تو کافی است. پس، اگر از عمر تو یک روز دیگر باقی باشد، خداوند متعال در هر صبحگاه آنچه را که قسمت تو کرده است، خواهد داد و اگر آن روز از عمر تو نیست، پس تو را با اندوه آن چه کار است؟ که هرگز جوینده ای در گرفتن سهم روزی تو بر تو پیشی نخواهد
درباره این سایت